Kult przodków to religia odwołująca się do powszechnego poszanowania zmarłych i oddawaniu im czci. Oprócz swoich własnych przodków, ludzie czcili także władców i mędrców.
W siedzibach króla i szlachty, znajdowały się poświęcone im kaplice. Prości ludzie czcili władców, jak swoich własnych przodków. Ta religijność, która uświęca więzy społeczne istniejące między ojcem i synem, lecz nie tylko u podstaw życia rodzinnego, lecz także całego porządku społecznego. Religia chińska rozwijała się zgodnie z drobiazgowym rytuałem pozbawionym elementu boskości. W rezultacie w języku chińskim nie istnieje termin dokładnie wyrażający nasze pojęcie religii; dotyczący tego znak oznacza raczej to, co jest godne, by je naśladować i za nimi podążać. W religii chińskiej, związanej z dziedziną wyłącznie ludzką, ze stosunkami społecznymi, nie występuje zorganizowana i oddzielona od polityki klasa kapłańska. Mit przypisuje "królom-mędrcom" pierwsze zdobycze społeczne; w okresie historycznym główne szkoły filozoficzne dostarczały podstaw duchowości zarówno jednostce jak i społeczeństwu. Bardziej intensywne uczucia religijne, typu szamańskiego, rozwijały się w regionach południowych, pozostających w kontakcie z ludami nie zasymilowanymi jeszcze z kulturą chińską. Szaman był pośrednikiem między rzeczywistością ziemską a światem duchów i bogów, z którymi porozumiewał się z boskiej inspiracji dzięki posiadaniu duszy i rozumu, lub dzięki mistycznej podróży poprzez wizje i ekstazę. Posiadając moc opartą na doświadczeniu w łączności ze światem transcendentalnym, szaman może służyć duszom zmarłych jako przewodnik w zaświaty. Jest zdolny odwołać się do sił nadnaturalnych i skłonić je do wspierania działań jego grupy oraz spowodować uzdrowienie ciężko chorych.
