Główne cywilizacje > Biografie
Ptolemeusz II Filadelfos
(1/1)
Kalontas:
Wstecz: Ptolemeusz I Soter
--- Cytat: ciekawostka ---Faraon Egiptu od 285 do 246 p.n.e. %%
--- Koniec cytatu ---
Ptolemeusz II Filadelfos był synem i dziedzicem Ptolemeusza I Sotera, pierwszego władcy Egiptu z dynastii Ptolemeuszy, i Berenike I, jego żony. Ptolemeusz II wychował się na dworze ojca bardziej jako artysta niż żołnierz, preferując towarzystwo dworskich artystów, co objawiło się najlepiej w jego przyszłej działalności jako króla: stał się sławny jako patron sztuk, w przeciwieństwie do wielu późniejszych Ptolemeuszy, którzy spędzali całe swoje panowanie na walce z - często - własną rodziną, lub dopuszczali się królobójczych spisków. Niewiele wiemy o dzieciństwie Ptolemeusza II, ale wiemy że przebiegło ono raczej spokojnie, pod wychowaniem znanych ówczesnych filozofów, m.in. Stratona z Lampsakos.
Ptolemeusz II wstąpił na tron jako współregent swojego ojca w roku 285 p.n.e., i utrzymał tą pozycję do 283 roku, kiedy to Ptolemeusz I zmarł. Jednym z pierwszych jego postanowień jako samodzielnego władcy Egiptu było, zgodnie ze staroegipską tradycją, ubóstwienie swoich rodziców, uznanych, jak wszyscy poprzedni faraonowie, za dzieci Horusa. Pierwsze lata upływały bez zewnętrznych wojen, a za zleceniem Ptolemeusza, kultura, sztuka i prawo rozwijały się, łącząc tradycje greckie z egipskimi. Do dziś znajdujemy ślady tamtych czasów poprzez cytaty zawarte w Septuagincie. Ptolemeusz II patronował także nauce, m.in. sprowadzając różne egzotyczne zwierzęta z głębi Afryki - które potem ukazał swojemu ludowi w wielkiej paradzie w Aleksandrii. Ludzie, którym Ptolemeusz patronował to, między innymi, Kallimachos, nazdorca biblioteki aleksandryjskiej, Teokryt, i wielu innych, którzy opiewali dobroć dynastii Lagidów. Ptolemeusz II zapoczątkował również traydycję stawiania wielkich stel pamiątkowych - jego stela zapamiętana została jako wielka stela z Mendes.
Choć brak było początkowo wielkich wojen z zewnętrznymi mocarstwami, nie dane mu było cieszyć się całkowitym spokojem. Ptolemeusz musiał spędzić swoje pierwsze lata tłumiąc bunty swoich przyrodnich braci, którzy próbowali odbić od niego tron. Nieznany z imienia syn Eurydyki został pokonany na Cyprze, a spiskujący przeciw niemu Argajos został osądzony i stracony.
Faraon nie byłby jednak faraonem, gdyby nie doszło do żadnych wojen. W roku 274 p.n.e. doszło do Pierwszej Wojny Syryjskiej (274-271), pierwszej z serii wojen, które Ptolemeusze prowadzili z sąsiednim królestwem Seleucydów, gdzie obie monarchie próbowały przejąć kontrolę nad Syrią, wówczas pełną miast bogacących się na handlu lewantyńskim. Wojna była dla Ptolemeusza bardzo udana, gdyż mimo początkowego skutecznego ataku Antiocha I Seleucyda, wojsko egipskie odbiło te miasta, a także dokonało kontrataku na Karię i Cylicję. Antioch niechętnie oddał te ziemie Ptolemeidom. Niestety, ponieważ uwaga Ptolemeusza była odwrócona na wschód, jego przyrodni brat Magas Cyrenejczyk (syn matki Ptolemeusza) ogłosił się królem Cyrenajki - Ptolemeusz nie mógł odzyskać tych ziem aż do 250 roku. Wtedy też powstała egipska flota, która królowała na wschodnim morzu Śródziemnym, umożliwiając Ptolemeuszowi kontrolę nad morzem Egejskim.
Wówczas Ptolemeusz II był żonaty z Arsinoe I, córką macedońskiego króla Lizymacha. Arsinoe była matką trójki jego dzieci, w tym dziedzica Ptolemeusza III Euergetesa, a także Lizymacha i Berenike. Mniej więcej w czasie, gdy rozpoczynała się Pierwsza Wojna Syryjska, Ptolemeusz zdecydował się anulować swój związek z nią, po czym wziął sobie za żonę swoją siostrę i wdowę po królu Lizymachu, Arsinoe II, nabywając w ten sposób przepisane na nią wyspy na morzu Egejskim. Wśród jego konkubin i kochanek znajdowało się także wiele artystek z całego greckiego świata. Gdy Arsinoe II zmarła w 270 roku, Ptolemeusz postanowił ją ubóstwić, podobnie jak wcześniej swoich rodziców.
obraz nr 1 - Ptolemeusz II i Arsinoe II na współczesnej im monecie ## 1
W roku 261 zmarł Antioch I, po czym jego syn, Antioch II Theos, zajął jego miejsce i postanowił odzyskać utracone seleucydzkie ziemie w Azji Mniejszej i Syrii. W ten sposób rozpoczęła się Druga Wojna Syryjska (260-253). Niewiele informacji na jej temat przetrwało, ale wiemy że była ona porażką dla Ptolemeusza - nie tylko Antygonos II z Macedonii pokonał flotę egipską w bitwie o wyspę Kos (zadając poważny cios morskiej dominacji Ptolemeuszy), ale także Seleucydzi mieli znaczne sukcesy w Anatolii. W końcu wojna zakończyła się podpisaniem traktatu, w którym Ptolemeusz II odał swoją córkę, Berenike, za żonę Antiochowi.
Istnieją pewne informacje na temat relacji Ptolemeusza II z indyjskim królestwem Aśoki. Pliniusz Starszy relacjonuje, iż Ptolemeusz wysłał niejakiego Dionizjosa do Pataliputry, w celu utrzymania relacji dyplomatycznych (i zdobycia informacji) z dalekim, egzotycznym królestwem. Edykty samego Aśoki natomiast wspominają Ptolemeusza jako odbiorcę buddyjskich misjonarzy z Indii. O ile zachodnie źródła o tym milczą, pewnie dlatego, że Grecy nie zwrócili większej uwagi na dalekowschodnią religię. Ptolemeusz II utrzymywał także przyjazne relacje z Rzymem i Kartaginą, oferując swoją mediację gdy doszło do wojen między tymi dwoma państwami.
Ptolemeusz II Filadelfos zmarł w roku 246, prawdopodobnie 29 stycznia. Na tron wstąpił po nim jego pierworodny syn, Ptolemeusz III Euergetes.
Dalej: Ptolemeusz III Euergetes
Nawigacja
Idź do wersji pełnej