Galeria
Kategorie:
wszystkie (aktualnie wybrane)Popiersie Juliusza Cezara
To antyczne popiersie stoi obecnie w wiedeńskim Kunsthistorisches Museum i przedstawia jednego z najsłynniejszych rzymskich mężów stanu, polityków i wodzów, Gajusza Juliusza Cezara. Jako jeden z pierwszych władców Rzymu dostąpił on pośmiertnej deifikacji, gdyż miał własne świątynie i ołtarze. Był to pierwszy taki przypadek od czasów Romulusa. Popiersie to oryginalnie również było obiektem kultu.
Ruiny świątyni Baala w Palmirze
Świątynię tą zbudowała podczas swoich rządów w Palmirze jej najsłynniejsza królowa, Zenobia. Czczono tu semickiego boga Baala, najlepiej znanego ze źródeł fenickich, jednak czczonego także wśród innych semickich ludów, w tym Arabów z Palmiry, jako najwyższy z bogów - "ba'al" znaczy po prostu "pan". Świątynię spustoszyli żołnierze rzymscy podczas drugiej rewolty Palmiry (już po upadku Zenobii), a z czasem miasto zostało opuszczone i świątynia popadła w ruinę.
Łucznicy perscy
Ten relief perskich łuczników pochodzi z fryzu pałacu letniego króla Dariusza w Persepolis. Stworzono go w ramach kompleksu pałacowego razem z założeniem Persepolis, jednak wraz z przybyciem Macedończyków pałac popadł w ruinę. Relief ten odnaleziono i odrestaurowano podczas prac archeologicznych w 1999 roku, po czym przewieziono do Luwru gdzie do dziś jest przetrzymywany.
Wielki Ziggurat w Ur
Poniższy obraz przedstawia komputerową rekonstrukcję jednej z największych sumeryjskich budowli, na poły legendarnego Wielkiego Zigguratu z Ur, z którego obecnie pozostało niewiele ponad (jednak całkiem dobrze zachowaną) podstawę. Konstrukcja swego czasu aspirowała do miana jednego z cudów świata starożytnego.
Gołąb na gałązce brzoskwini
Ten malunek został namalowany osobiście przez cesarza Huizonga z dynastii Song. Cesarz ten to jeden z najsłynniejszych cesarzy dynastii Song, gdyż był nie tylko mecenasem sztuki i kolekcjonerem arcydzieł z poprzednich epok, ale i sam był zdolnym poetą, malarzem i kaligrafem. Był także wielkim zwolennikiem taoizmu. Jego życie niestety skończyło się w mniej artystycznych okolicznościach, w atmosferze wschodu dynastii Jin.
