Thea Euryfaessa

Prawdopodobnie najstarszą z sześciu córek Uranosa i Gai była Tytanka znana pod dwoma imionami: Thea (popularniejsze) i Euryfaessa (lepiej określające jej rolę). Jakkolwiek by nie brzmiało jej ówczesne imię, znów zdania na temat tego, gdzie spędziła młodość są podzielone - jedni mówią, że razem z bratem, Hyperionem, wylądowała w czeluściach piekielnych, inni - że jako kobieta została oszczędzona przez ojca. Niezależnie od wersji, gdy nadszedł czas na panowanie Kronosa, Thea stała po jego stronie.

Z powodu bliskości cech i domen, Thea zainteresowała się wyżej wymienionym Hyperionem. Jako jego żona, stała się jaśniejącą, Euryfaessą, i panią wszelkich świateł. Przede wszystkim symbolizowała jasny błękit dziennego nieba, a razem ze swoim mężem miała mieć siedzibę daleko na wschodnim krańcu świata. Przez lata panowania Kronosa doczekali się trójki, bądź czwórki dzieci. Najstarszy był Helios, czyli trzecie słońce, potem była Selene, księżyc, a następnie Eos, jutrzenka. Niektórzy mówią, że mieli jeszcze czwarte dziecko, znane po prostu jako Tytan, ale są też głosy, że był to po prostu epitet Heliosa.

W końcu nadszedł czas Tytanomachii - Zeus wystąpił przeciw swojemu ojcu, który wcześniej połykał swoje starsze dzieci. Jej mąż Hyperion obstawał za Kronosem, za co też został strącony piorunem w otchłanie Tartaru. Nie wiemy, czy Thea stanęła za swoim mężem, dzieląc jego więzienie w ciemności, czy też stanęła za swoją trójką dzieci i opowiedziała się tym samym za Zeusem. Źródła, które mówią o jej wsparciu dla Heliosa, mówią że dzięki temu uchowała swoją wyrocznię w Tesalii, jako "Ichnea" (ta, która śledzi).

Jeśli była więźniem w Tartarze, pewnego razu za radą Temidy, jej siostry, Zeus postanowił ułaskawić Tytanów i przybył z taką propozycją do Kronosa. Thea szybko wróciła do swoich wiernych i swojej wyroczni. Jej późniejszy kult ograniczał się do tej jednej świątyni i nielicznych epitetach, gdy w poematach pojawiali się jej potomkowie - np. Ajetes, który mówi o "swoim światłym ojcu, widzącym wszystko z wysokości nieboskłonów [Heliosie], synu źródła wszelkich świateł, najjaśniejszej spośród uranidowego pokolenia".